Nepunih sedam dana od otvaranja izložbe radova iz Zbirke umetničkih dela Muzeja žrtava genocida pod nazivom ,,Mostovi svetlosti“, autora dr um. Nikole Radosavljevića, kustosa u Muzeju, postavka je dopunjena upravo darovanim umetničkim delom od velike vrednosti, retkim primerom stvaralaštva koje je nastalo u zarobljeništvu.
U pitanju je crtež umetnika Ivana Lučeva (1904-1958) izveden tehnikom tuša na papiru, sa potpisom autora na prednjoj strani i zabeleškom na poleđini lista: ,,Iz zarobljeništva, 1943.“
Ovaj jedinstveni dar Muzeju, ljubaznošću poklonodavca, važna je dopuna korpusu crteža i grafika u Zbirci i još jedno je novo svedočanstvo o životu bez slobode i načinu na koji logoraš doživljava samog sebe.
Linearni, prozirni i rasterećeni Lučevljev crtež prepoznatljiv je potpis autora koji je maksimalni umetnički domet prikazao u tradicionalnoj slici i klasičnoj grafici, suvereno eksperimentišući materijalima koliko i motivima.
U ovom slučaju smo u prilici da sagledamo naizgled bezbrižnu scenu pripreme za studiju figure, ali pažnju nam odnosi model koji je u ,,slikarskom“ stavu sa paletom i četkom u ruci, i dalje u zarobljeništvu.
Vrlo je verovatno da je autor namerno učinio ovu diverziju portretišući drugog logoraša kao sebe, jednu optičku varku o autoportretu koji 1943. godine nekome znači sve, a nekome ništa.
Misleći o portretu kao značenjskom mestu, autoportretu kao mogućnosti da razume vreme i mesto u kome se nalazi, Lučev je ovim radom skrenuo pažnju na vremena, mesta i brojeve, suvereno poput Bajića ili Đakovića, interpretirajući kolektivni užas kroz prizme mimikrije i prozirnosti. U ovom komadu rasterećenom opisa, narativa i ukrasa, uviđamo suštinu rata i položaj umetnika koji se protiv istog bori.
