Popisivanje ratnih žrtava je obaveza a ne moranje. To bi, pored ostalog, trebalo da rade srodnici u formi pomaganja naučnoistraživačkim ustanovama i pojedincima kojima je to neka vrsta obaveze.
Muzej žrtava genocida ima solidne baze podataka za ratove vođene u 20. veku. Spiskovi su, međutim, nepotpuni i taj nedostatak „pada“ na one koji su vladali jugoslovenskim državama – kraljevinom i komunističkom – u period od 1918. do 1991. godine, kao i na one koji vladaju Srbijom posle raspada Jugoslavije.
Baze podataka o ratnim žrtvama Drugog svetskog rata se menjaju i to je proces koji nikada neće prestati. Protekle dve decenije dobijali smo primedbe i pohvale, dopune i izmene podataka i to smo redovno unosili onde gde i treba (računarske baze koje nisu javne) i te informacije stavljali na naš zvanični internet portal gde može svako da gleda.
Nedavno nam se obratila Dragica Lazić iz Beograda sa činjenicama o svom dedi: Stevan Anokić rođen 1919. godine; ranjen je kao pripadnik Narodno-oslobodilačke vojske Jugoslavije 1945. kod Zagreba, preminuo 9. septembra iste godine i sahranjen na gradskom groblju Mirogoj, parcela Srpsko vojničko groblje.
O Stevanu Anokiću nema podataka u knjigama o partizanskim jedinicama koje su se borile oko Zagreba. Nešto više o njegovoj sudbini saznala je unuka Dragica Lazić i to pretočila u pesmu koja govori o poslednjim danima svoga dede.
