Užice, 22. april 2024. godine – Muzej žrtava genocida je u proteklim danima realizovao čitav niz programskih aktivnosti i prigodnih manifestacija i na taj način obeležio nacionalni Dan sećanja na žrtve genocida počinjenog nad Srbima, Romima i Jevrejima na celokupnpoj teritoriji Nezavisne Države Hrvatske u periodu između 1941. i 1945. godine koji je ujedno i Dan Muzeja žrtava genocida.
U saradnji sa Istorijskim arhivom u Užicu priređena je izložba radova monahinje Marije (Antić) pod nazivom „Sveti novomučenici jasenovački u svetlosti Vaskrsenja“.
Na otvaranju izložbe mnogobrojnim posetiocima obratili su se g. Željko Marković, direktor Istorijskog arhiva u Užicu, g. Ratko Trmčić, gradski većnik zadužen za društvene delatnosti, g. Miloš Bosić, arhijerejski namesnik, i programski direktor Muzeja žrtava genocida, g. dr um. Nikola Radosavljević.
Izložbom su predstavljeni radovi monahinje Marije (Antić), pripadnice monaške obitelji srpskog pravoslavnog manastira Rođenja Svetog Jovana Krstitelja u Jasenovcu (Eparhija pakračko-slavonska).
U njima se mešaju ikonopisačke tradicije sa naivom i elementima stripa i grafike Dalekog istoka, te srastaju tragedija svih jasenovačkih žrtava i obnovljeni život današnjeg manastira, brišući granicu između Neba i Zemlje.
Inspirisani stvarnim i tragičnim događajima koji su se odigrali u Jasenovcu, radovi monahinje Marije jesu ikonične predstave i savremeni svedok vremena i područja koje je i dalje mesto bola, stradanja, patnje i sećanja.
Nebeska dimenzija radova, citati iz Starog i Novog zaveta, molitve iz službe jasenovačkim novomučenicima, koji su deo publikacije, najpotresnije su svedočanstvo o Jasenovcu kao najvećem gubilištu srpskog naroda sa 115 velikih masovnih grobnica i neznanim mnoštvom rasutih manjih grobnica.
Radove izvodi autorka koja je monahinja, a ne školovani likovni umetnik, stoga je u ovom slučaju umetnost iskorišćena kao pojam i svojevrsni kanal za sprovođenje duhovne i univerzalne, skoro pa božanske misli kako bi se ona otelotvorila na radovima mati Marije.
Radovi, iako suptilni u formatu, koloritu, tehnici i pristupu umetnosti jesu univerzalne slike sveta koji i danas strada, scene koje se iznova ponavljaju, reflektuju i budući strah koji opstaje i hrani se patnjom iz nedavne prošlosti naroda, strah od apsolutnog razaranja humanosti, čovečnosti, nemanja svesti o nežnosti i potrebama drugog, zbog čega pozivaju na preispitivanje i razmišljanje o tome šta znači biti čovek.
